Jaren geleden al wenste ik dat ik de echtgenoot een handleiding van mezelf zou kunnen afleveren. Soms begreep ik mezelf niet, mijn eigen reacties nog minder. Tegelijkertijd waren er zaken die o zo belangrijk voor mij waren (en nog steeds zijn): harmonie bewaren, het welzijn van ons gezin, zelf regelmatig in stilte kunnen vertoeven,... en er waren ook de tegenstrijdigheden: enerzijds zo graag in stilte alleen zijn en tegelijkertijd een diepe nood om net samen dingen te doen, te bouwen, te creëren. En dan mijn honger naar alsmaar nieuwe dingen en mijn eeuwige twijfels, die maakten het mij en mijn omgeving niet bepaald gemakkelijk... Dus wenste ik mezelf en de echtgenoot een duidelijke handleiding toe. Toen zonder succes...

Eind januari begaf ik me op glad ijs, letterlijk dan en zonder dat ik het doorhad. Resultaat was dat mijn fiets onderuit ging en ik nogal hard op de grond terecht kwam. Ik zie zaken die mij en ons 'overkomen' nooit als een probleem. Ik zie het leven liever als een spel en wanneer er iets onverwachts gebeurt, ja, dan zijn we aan zet. Zie ik dat altijd in het moment zelf? Nee, zeker niet. Vaak zie ik het pas een tijdje later. Maar toen, met die val, zag ik het in het moment zelf.  Eén van mijn eerste gedachten was: 'Ja, dat moest er van komen, ik voel wel al langer dat ik te lang en te hard blijf doorgaan'. Tussen haakjes: het ging erom dat ik al een tijdje voelde dat ik minder op mijn schouders moest nemen, zoals de verantwoordelijkheid voor de gezondheid van manlief (ik kan wel goed uitleggen dat je die verantwoordelijkheid niet op jou mag nemen, maar het zelf doen is dus wat lastiger, haha), het veel te lang werken zonder pauze, het 'ja' zeggen op alles en iedereen, enz... Ik moest terug meer rust in mijn leven inbouwen. Dus vandaar de spontane reactie. En toen ik voelde dat mijn arm op de een of andere manier niet meer verbonden was met mijn schouder, dacht ik: 'Hopla, ik ben aan zet.' Aan zet op het grote spelbord van het leven. 

De hoofdcentrale stroom is de energiestroom die in het midden van ons lichaam langs voor naar beneden stroomt (energie van de uitademing) en langs achter terug naar boven stroomt (energie van de inademing). Het is de universele eenheidsstroom, de stroom waarover Mary Burmeister zei: "Ga nooit de deur uit zonder je aan te kleden". Met andere woorden: "Ga nooit de deur uit zonder eerst de hoofdcentrale stroom te harmoniseren."

Deze blog schrijf ik vanuit het mooie Zweden, op bezoek bij onze dappere dochter.Onze dappere dochter zette een stap, een hele moeilijke stap, vanuit het diepe innerlijke weten dat dat voor haar de juiste keuze was. En alle angsten en twijfels die daarbij naar boven kwamen, keek ze aan en omarmde ze, om ze vervolgens aan te kunnen en het risico te durven nemen. Ja, toen het nog niet concreet was, leek het alleen maar 'wauw': een master 'outdoor and sustainability education' in Zweden, die bovendien ook voor ons, de ouders betaalbaar was, aangezien in Zweden het hoger onderwijs voor Europeanen bijna volledig gratis is. Een master helemaal op haar lijf geschreven. Een master in lesgeven, en dan nog wel buiten lesgeven, de natuur intrekken én iets concreet kunnen doen omtrent haar zorg rond moeder Aarde, vormden een totaalpakket helemaal op haar maat. En toen het dan zover was en ze dé verlossende mail kreeg met: 'Congratulations, you are in', kwam alle twijfel en alle angst naar boven. Na amper 2 maand thuis terug voor een jaar vertrekken, viel zwaar, zeer zwaar... Opnieuw vrienden achterlaten, ons gezin achterlaten, het onbekende instappen en hopen dat het klopte... Om dan nu, 2,5 maanden later, te merken dat het effectief klopt, dat het zo'n juiste beslissing was, dat het zo heerlijk was dat zij het risico durfde te nemen, dat ze het lef had om te springen.

Jin Shin Jyutsu is een Japanse geneeskunst waarbij er door middel van zachte aanrakingen stroom en harmonie wordt gebracht in je lichaam en daardoor ook in je geest. Verspreid over het lichaam liggen zowel aan de linker- als aan de rechterkant 26 energiesloten. Dit zijn energiesferen met elk een specifieke functie. Deze energiesferen werken zoals zekeringen binnen een elektriciteitskast: om kortsluiting te vermijden, sluiten zij zich, waardoor disbalans op die manier wordt opgevangen. Door deze gesloten energiesferen te ontsluiten, te deblokkeren, wordt er terug stroom in het lichaam gebracht en kan de energie terug stromen in de bedding en volgens het traject zoals bedoeld. Het ontsluiten van de veiligheidsenergiecentra gebeurt middels de energie van de handen. Mary Burmeister - die Jin Shin Jyutsu naar het Westen bracht - noemde onze handen daarom ook onze 'startkabels'. Het mooie aan Jin Shin Jyutsu is dat je dit ook bij jezelf kan toepassen. Door je handen - zonder druk - op specifieke plaatsen van je lichaam te leggen (meestal verschillende opeenvolgende posities), zorg je ervoor dat de energie in je lichaam terug in balans kan komen en kan stromen zoals bedoeld. 

Ik las een tijdje geleden een verhaal waarvan ik niet meer alle details ken, noch diegene over wie het precies ging. Ik meen me te herinneren dat het een verhaal van Fransiscus van Assisi was (eenieder die me verder kan helpen, alle tips en verbeteringen zijn welkom). Hier komt mijn eigen korte samenvatting:Een aantal mensen maakten samen een vastenperiode door. 's Nachts riep iemand van hen: "Help, ik sterf! Help, ik sterf!" Fransiscus vroeg: "Wie riep daar, 'Help ik sterf!'? Waarop een man zich kenbaar maakte en zei: "Ik riep, ik sterf van de honger." Fransiscus bracht iedereen aan tafel en om te vermijden dat die ene man zich zou schamen, droeg hij iedereen op een stukje te eten.Het verhaal bleef me bij: discipline en voor jezelf uitdagingen volbrengen is zeer waardevol, zolang je tegelijkertijd mild blijft voor jezelf en je eigen grenzen bewaakt. En je eigen grenzen bewaken kan je enkel waarmaken wanneer je jouw grenzen niet vergelijkt met die van de mensen rondom jou. Mildheid en kwetsbaarheid gaan hand in hand. Durven zijn wie je bent, is altijd de moeite waard...

Terwijl ik dit schrijf, zit ik in de tuin, heerlijk omringd door stilte, met hier en daar wat achtergrondgeluid. Zingende vogeltjes, zoemende bijtjes, wat geroezemoes in de verte,...

Graag deel ik hier een Chinees volksverhaal rond vertrouwen, eigenlijk één van mijn lievelingsverhaaltjes: Een boer en zijn zoon hadden een graag geziene hengst die zorgde voor een inkomen voor de familie. Op een dag liep de hengst weg en de mensen in het dorp riepen uit: “O, je paard liep weg, wat erg!” De boer antwoordde: “Misschien wel, misschien niet. We zullen zien.”Een paar dagen later kwam het paard terug thuis, terwijl een paar wilde merries hem eveneens naar de boerderij volgden. De dorpelingen riepen: “Je paard is teruggekomen en bracht verschillende paarden mee naar huis. Wat een groot geluk!” De boer antwoordde: “Misschien wel, misschien niet. We zullen zien.”Later die week probeerde de zoon een van de merries te temmen. Zij wierp hem op de grond en hij brak zijn been. De dorpelingen riepen: “Je zoon brak zijn been, wat een ongeluk!” De boer antwoordde: “Misschien wel, misschien niet, we zullen zien.”Een paar weken later streek het nationaal leger neer in het dorp en nam alle weerbare jongens uit het dorp mee om te gaan vechten. De zoon van de boer lieten ze thuis, aangezien hij nog aan het herstellen was van zijn gebroken been. De dorpelingen riepen uit: “Jouw zoon werd gespaard. Wat een wonderbaarlijk geluk!” Waarop de boer antwoordde: “Misschien wel, misschien niet. We zullen zien.”

Hoe geraak jij in beweging? Door jezelf te 'pushen'? Door te forceren en heel hard moeite te doen? Zou het niet eenvoudiger kunnen? Zeker wel... Om in beweging te komen, wordt vaak vergeten dat een soepele beweging vooraf wordt gegaan door innerlijke rust en stilte. 

Graag deel ik met jullie het verhaal waarmee Eckhart Tolle zijn boek 'De kracht van het nu' begint. Een bedelaar zat al dertig jaar aan de kant van een weg. Op een dag kwam er een vreemdeling voorbij. 'Hebt u wat geld voor me?' vroeg de bedelaar, terwijl hij mechanisch zijn oude honkbalpet ophield. 'Ik kan je niets geven', zei de vreemdeling. Toen vroeg hij: 'Waar zit je eigenlijk op?' 'Niets bijzonders', zei de bedelaar, 'het is gewoon een oude kist. Ik zit er al op zolang ik me kan herinneren.' 'Heb je er wel eens in gekeken?' vroeg de vreemdeling? 'Nee', zei de bedelaar, 'waarom zou ik? Er zit niets in.' 'Neem eens een kijkje', zei de vreemdeling met enige nadruk. De bedelaar slaagde erin de kist open te wrikken. Hij was stomverbaasd, vol ongeloof en heel opgetogen toen hij zag dat de doos vol zat met goud.