Deze blog schrijf ik vanuit het mooie Zweden, op bezoek bij onze dappere dochter.
Onze dappere dochter zette een stap, een hele moeilijke stap, vanuit het diepe innerlijke weten dat dat voor haar de juiste keuze was. En alle angsten en twijfels die daarbij naar boven kwamen, keek ze aan en omarmde ze, om ze vervolgens aan te kunnen en het risico te durven nemen. Ja, toen het nog niet concreet was, leek het alleen maar 'wauw': een master 'outdoor and sustainability education' in Zweden, die bovendien ook voor ons, de ouders betaalbaar was, aangezien in Zweden het hoger onderwijs voor Europeanen bijna volledig gratis is. Een master helemaal op haar lijf geschreven. Een master in lesgeven, en dan nog wel buiten lesgeven, de natuur intrekken én iets concreet kunnen doen omtrent haar zorg rond moeder Aarde, vormden een totaalpakket helemaal op haar maat. En toen het dan zover was en ze dé verlossende mail kreeg met: 'Congratulations, you are in', kwam alle twijfel en alle angst naar boven. Na amper 2 maand thuis terug voor een jaar vertrekken, viel zwaar, zeer zwaar... Opnieuw vrienden achterlaten, ons gezin achterlaten, het onbekende instappen en hopen dat het klopte...
Om dan nu, 2,5 maanden later, te merken dat het effectief klopt, dat het zo'n juiste beslissing was, dat het zo heerlijk was dat zij het risico durfde te nemen, dat ze het lef had om te springen.
Want onze intuïtie helpt ons om de beslissingen te nemen die bij ons passen, om steeds meer onze zieleweg te kunnen volgen. En laat dat nu vaak niet de meest gemakkelijke weg zijn. Ik ging er lange tijd verkeerdelijk vanuit dat 'flow' erin bestaat dat het allemaal moeiteloos gaat. En ergens is dat nog steeds zo. Alleen houdt het volgen van onze intuïtie heel vaak in dat we dingen helemaal anders gaan doen, dat we een niet zo 'gewone' weg inslaan, dat er van ons gevraagd wordt om risico te nemen.
En hoe vaak durven we onze diepste verlangens toch niet omzetten in daden? Want onze mind is heel goed in het bedenken van ontelbaar veel redenen om het toch maar niet te doen: Wat als het mislukt? Zal mijn omgeving dit wel appreciëren? Ben ik niet te egoïstisch wanneer ik hiervoor kies? Het is toch goed zoals het is? En de vragen worden ondermijnende gedachten en overtuigingen: 'Het lukt me toch nooit.', 'Dit is weggelegd voor anderen, en niet voor mij.', 'Ik ben hier niet goed genoeg in.', 'Ik doe beter gewoon verder, het is best oké nu.', 'Dit is hoe ik ben, ik durf die dingen gewoon niet.', 'Jij bent hier goed in, maar ik niet.', 'Als ik dat doe, eindig ik in de goot.',...
Bovendien kunnen we onze intuïtieve verlangens of handelingen niet verklaren met onze mind, met een logische verklaring. Dat is ook niet waar ons verstand voor dient. Ons verstand dient om verbanden te leggen, zaken te onthouden, berekeningen te maken, enzovoort. Wanneer we met ons verstand onze intuïtie willen verklaren, krijgt het een verkeerde taak toebedeeld. Het is een zeer goeie slaaf, maar een verschrikkelijke meester, wordt wel eens gezegd.
Ja, we krijgen altijd nieuwe kansen om uitdagingen aan te gaan, om risico te nemen, om te durven de niet meest eenvoudige weg te nemen, maar wel de weg die het best bij ons past. Welke kans zou jij willen grijpen om een stapje meer naar het leven toe te gaan waar jij van droomt?
Reactie plaatsen
Reacties