Eind januari begaf ik me op glad ijs, letterlijk dan en zonder dat ik het doorhad. Resultaat was dat mijn fiets onderuit ging en ik nogal hard op de grond terecht kwam. Ik zie zaken die mij en ons 'overkomen' nooit als een probleem. Ik zie het leven liever als een spel en wanneer er iets onverwachts gebeurt, ja, dan zijn we aan zet. Zie ik dat altijd in het moment zelf? Nee, zeker niet. Vaak zie ik het pas een tijdje later. Maar toen, met die val, zag ik het in het moment zelf. Eén van mijn eerste gedachten was: 'Ja, dat moest er van komen, ik voel wel al langer dat ik te lang en te hard blijf doorgaan'. Tussen haakjes: het ging erom dat ik al een tijdje voelde dat ik minder op mijn schouders moest nemen, zoals de verantwoordelijkheid voor de gezondheid van manlief (ik kan wel goed uitleggen dat je die verantwoordelijkheid niet op jou mag nemen, maar het zelf doen is dus wat lastiger, haha), het veel te lang werken zonder pauze, het 'ja' zeggen op alles en iedereen, enz... Ik moest terug meer rust in mijn leven inbouwen. Dus vandaar de spontane reactie. En toen ik voelde dat mijn arm op de een of andere manier niet meer verbonden was met mijn schouder, dacht ik: 'Hopla, ik ben aan zet.' Aan zet op het grote spelbord van het leven.
En door het zo te bekijken, is het allemaal een stuk draaglijker, en kan je er zelfs af en toe hartelijk om lachen. Ben ik dan nooit gefrustreerd geweest de afgelopen 3 maanden? Zeker wel. Om dan vast te stellen dat ik telkens opnieuw het leven probeer te plannen ('Zo zal het nu wel lopen') en dat het leven vervolgens zegt: 'Dat dacht je maar! Je hebt hier duidelijk nog iets te leren. We gaan je nog even verder 'on hold' zetten. Kijk nog eens goed!' Ik kan niet anders dan mijn hoofd buigen en het leven danken. Want hoe graag ik ook zoveel verschillende zaken doe, hoe graag ik ook nieuwe dingen bijleer, hoe graag ik ook nieuwe wegen verken, rust en 'af-en-toe-eens-helemaal-niks' is ook broodnodig. Op de vraag: 'Brengt het me vreugde in het moment zelf' kon ik op alles wat ik ondernam volmondig 'ja' antwoorden. En toch was ik mezelf - weer - voorbij aan het lopen. En kreeg ik dus rust en tijd voor zelfzorg. Om dan - ook weer - te ervaren hoe moeilijk ik dat vond en vind. Om tegelijkertijd ook te ervaren hoe heerlijk ik het vond om nog eens grondig stil te staan bij de vraag: 'Wat mis ik?' 'Wat heb ik niet gezien?' en 'Wat wil ik écht?'.
'Wat is mijn diepste verlangen op dit moment?' Het diepe antwoord dat bleef nazinderen was: 'Veel meer in de natuur zijn.'
Het resultaat is dat ik me intussen inschreef voor een opleiding natuurcoaching. Hoewel ik hierrond al het een en ander volgde, las, uitprobeerde en ook al een paar keer natuurcoaching gaf, voel ik nu de nood om hier meer en diepgaander mee bezig te zijn. En doordat mijn schouder veel moeizamer herstelt dan ik had verwacht, heb ik - nu ik geen Jin Shin Jyutsu behandelingen kan geven - daar ook de tijd voor. Want zo werkt het: altijd weer komen er bijzondere cadeautjes voor in de plaats.
Toch nog even terug naar mijn schouder. Hoezo, veel moeizamer herstellen? Ik heb toch zoveel tools die me kunnen ondersteunen? Zelfhulp Jin Shin Jyutsu (lukt niet volledig gezien de beperking, maar ik heb toch wel wat mogelijkheden), zhineng qigong, Live The Connection,... Wat maakt dat dit blijft duren? Bij elk fysiek probleem (of 'project' zoals het binnen Jin Shin Jyutsu wordt genoemd), is er voor mij onderliggend minstens ook een psychologische oorzaak. En hoewel ik het boek van Christiane Beerlandt 'De sleutel tot zelf-bevrijding' er al snel bijnam om te gaan kijken naar haar verklaring van mijn schouderblessure, kwam het op dat moment niet echt binnen. Liever ging ik zelf nog even op onderzoek uit: 'Wat zei mijn eigen lichaam?' Nu, 3 maanden later, neem ik het boek nog maar eens ter hand. Deze keer kan ik het wel laten binnen komen. En wat me triggert, is het volgende: 'Jij twijfelt aan je waarde, jij onderschat je mogelijkheden.' en verder: 'Laat overtolligheden los. Presteer niet langer: aanvaard jezelf zonder voorwaarden. Gooi die ballast van je schouders. Leef spontaan, vrij en gelukkig als een kind.'
Om dan net vandaag ook vast te stellen - jawel tijdens een wees-je-eigen-coach-moment - dat ik door naar natuurcoaching te gaan ruimte geef aan het magische kind in mij, aan het speelse en blije kind en aan mijn avontuurlijke ik. Zij wachten al veel te lang om eens voluit aan bod te komen, om eens aan het stuur van mijn busje te mogen gaan zitten. En ik ben reuze benieuwd wat dat gaat geven. En wat dat me gaat brengen op het vlak van zelfwaardering en geloof in mijn eigen kunnen en mogelijkheden. Mijn magische kindje en mijn avontuurlijke ik mogen gaan spelen, écht spelen deze keer, op het grote spelbord des levens. Speel je mee?
Reactie plaatsen
Reacties
Dag lieve Tine,
Wat een mooi stuk heb je geschreven.
Veel speel- en ontdekplezier in de speeltuin van t leven. Vallen hoort thuis in een speeltuin. Om nadien weer op te staan en verder te spelen.
Veel liefs